ΒΟΡΕΙΑ ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ Τεύχος 2 / Απρίλιος 2019
«Θέλω κρότους γυμνούς μέσα στο αίμα / τη μοίρα μου σαν κληματαριά / να καρπίζει όπου λάχει / τον ήλιο γονυπετή / να σφαδάζει στα σύρματα»
Γιάννης Στίγκας, Η αλητεία του αίματος
Εκεί στα μέσα του 2000 εμφανίστηκε μια νέα γενιά στην ελληνική ποίηση. Μια γενιά που ενηλικιώθηκε μαζί με την ποίηση και δια της ποίησης. Άνθρωποι που γεννήθηκαν, χονδρικά, από το 1977 μέχρι το 1985 (και κάποιοι αργότερα, γεννημένοι μέχρι το 1989) και εμφανίστηκαν, από το πουθενά, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, σαν τα μανιτάρια στο νεκροταφείο μετά τη βροχή, κάνοντας τα πρώτα τους ποιητικά βήματα πολύ νωρίς, στα είκοσί τους μόλις χρόνια. Άνθρωποι που για κάποιον ακατανόητο λόγο πωρώνονταν διαβάζοντας ποιήματα στα δεκάξι τους και που θέλησαν να συνεχίσουν να γράφουν και μετά την εφηβεία τους. Άνθρωποι που ονειρεύτηκαν «να πουν το πράγμα αλλιώς» και που, εν μέρει, το κατόρθωσαν. Άνθρωποι που με εντυπωσιακή άγνοια κινδύνου και νεανικό τσαμπουκά αποφάνθηκαν πως είχαν κάτι να πουν και που, όντως, το …
Γιάννης Στίγκας, Η αλητεία του αίματος
Εκεί στα μέσα του 2000 εμφανίστηκε μια νέα γενιά στην ελληνική ποίηση. Μια γενιά που ενηλικιώθηκε μαζί με την ποίηση και δια της ποίησης. Άνθρωποι που γεννήθηκαν, χονδρικά, από το 1977 μέχρι το 1985 (και κάποιοι αργότερα, γεννημένοι μέχρι το 1989) και εμφανίστηκαν, από το πουθενά, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, σαν τα μανιτάρια στο νεκροταφείο μετά τη βροχή, κάνοντας τα πρώτα τους ποιητικά βήματα πολύ νωρίς, στα είκοσί τους μόλις χρόνια. Άνθρωποι που για κάποιον ακατανόητο λόγο πωρώνονταν διαβάζοντας ποιήματα στα δεκάξι τους και που θέλησαν να συνεχίσουν να γράφουν και μετά την εφηβεία τους. Άνθρωποι που ονειρεύτηκαν «να πουν το πράγμα αλλιώς» και που, εν μέρει, το κατόρθωσαν. Άνθρωποι που με εντυπωσιακή άγνοια κινδύνου και νεανικό τσαμπουκά αποφάνθηκαν πως είχαν κάτι να πουν και που, όντως, το …
